شیوه صحیح نفس گیری در قرائت

روش درست تنفس در قرائت، استنشاق هوا از بینی است، زیرا بینی هوا را گرم می کند و به وسیله ی مخاط های کناره ی خود آن را تمیز، صاف و نرم می کند. این سه عمل، در حین قرائت به قاری کمک بسیار می کند [مجموعه نرم افزارهای آموزشی آشنایی با دستگاه ها و نغمات قرآنی]. بر اوج گرفتن در پرده های صوتی بالا، بهتر است که ریه ها را از هوای مرده، خالی کرد و با راندن سینه به جلو، تنفس عمیق انجام داد [ملاتقی، ۸۰:۱۳۸۱].
از میان شیوه های تنفس از راه بینی، شیوه ی تنفس شکمی بهترین روش است. در این نوع تنفس، مرکز تجمع هوا قسمت پایین شش هاست و همین عامل باعث وارد شدن فشار بر پرده ی دیافراگم و راندن آن به ست شکم و باز شدن دنده ها و عضلات بین دنده ای هم جوار با پرده ی دیافراگم می شود. لذا برآمدن شکم و پهلوها و احساس جدایی مهره های ستون فقرات، از نشانه های بارز چنین تنفسی است.
این شیوه ی تنفس ویژگی هایی دارد از جمله: ۱٫ کار حنجره، تولید صوت بدون تحمل فشار ناشی از کنترل خروج هواست؛ ۲٫ کار پرده ی دیافراگم و عضلات بین دنده ای، کنترل خروج هوا و استحکام صوت است ؛ ۳٫ استفاده ی مطلوب از فضای تشدید سینه ای و دهانی به خاطر رها بودن عضلات قفسه ی سینه، گردن و دهان ؛ ۴٫ به حداقل رسیدن تنش در عضلات .